Félagsskapur fyrir 60 ára og eldri
Félagsleg samvera skiptir miklu máli fyrir almenna vellíðan og er fjöldi námskeiða og skipulagðir viðburðir í boði hverju sinni fyrir eldra fólk víðs vegar í samfélaginu allt árið um kring.
Fjölbreytt félagsstarf í boði, svo sem listasmiðja, leikfimi, bingó, félagsvist, boccia, pútt, ganga í Reykjaneshöllinni og fleira.
Aðdragandi að stofnun FEBS
Það var um miðjan marsmánuð s.l. að Guðrún Eyjólfsdóttir, formaður Félags eldri borgara á Suðurnesjum kom að máli við mig, og spurði mig hvort ég gæti rifjað upp aðdraganda að stofnun félagsins og sett á blað. Eftir nokkra umhugsun ákvað ég að gera það og er útkoman sú sem hér fer á eftir.
Aðkoma mín að öldrunarmálum á Suðurnesjum eru með nokkrum sérstökum hætti.
Ég held að það hafi verið nálægt í kringum1980, þegar ég var starfsmaður hjá Olíufélaginu Skeljungi í Keflavík að til mín kom á skrifstofuna Guðrún Sigurbergsdóttir eða Gunna skó eins og hún var kölluð, en hún var aðal drifkrafturinn að stofnun Styrktarfélags aldraðra á Suðurnesjum sem stofnað var í febrúar 1974.
Guðrún var mikil kjarnorkukona og var sífellt að leita að afþreyingu fyrir eldri borgara. Þegar þetta félag var stofnað var nánast ekkert gert fyrir aldrað fólk, ég held að það hafi verið einn dansleikur á ári sem Kvenfélagið stóð fyrir. Aldraður maður hafði arfleiddi Keflavíkurbæ að íbúðarhúsi sínu á Faxabrautinni og var það gert að elliheimili sem nefnt var Hlévangur, ég held að þar hafi rúmast 7-8 manns. Þetta var allt og sumt sem gert var fyrir eldri borgara í Keflavík.
Þau sem tóku þátt í stofnun þessa félags voru flest á miðjum aldri. Guðrún sagði mér að Gísli Sigurbjörnsson, forstjóri Dvalar og hjúkrunarheimilisins Grundar hafi verið þeirra aðalleiðbeinandi við stofnun félagsins.
Vík ég nú að erindi Guðrúnar. Hún segir að sig hafi dreymt móður mína fyrir fyrir stuttu og hafi hún sagt við sig að hún skyldi fá Jón son sinn til að hjálpa sér við félagsmál aldraðra en móðir mín dó 1973.
Þannig var mál með vexti að ég hafði farið inn í Kópavog í þrjá vetur og lært að binda bækur og í framhald að því bundið talsvert af bókum og tímaritum fyrir Bókasafn Keflavíkur. Þetta hafði Guðrún frétt og var nú komin til að fá mig til að kenna öldruðum að binda bækur. Guðrún lét mig vita af því að allt sem gert var fyrir félagið væri sjálfboðavinna. Ég var tregur til en sagðist skyldi athuga málið. Ég vonaði að hún gleymdi þessu, en það var nú öðru nær. Hún kom með vissu millibili og ítrekaði sitt mál. Þetta endaði þannig að ég féllst á þetta. Keypt voru tæki og tól sem þurftu í þetta verkefni og kenndi ég öldruðum bókband í þrjá vetur í bílskúr sem var í litlu fjölbýlishúsi á horninu á Hringbraut og Vesturgötu í Keflavík. Þetta vakti mikla lukku og aðsókn var góð.
Eitt leiddi af öðru, ég gekk í Styrktarfélagið og var fljótlega kominn í stjórn þess og endaði sem formaður.
Fljótlega eftir að ég var formaður fannst mér þetta form sem við vorum með ekki heppilegt til framtíðar. Flestir í stjórn og nefndum félagsins voru undir 60 ára aldri og i fullri vinnu og fór ég því að tala fyrir því að stofnað yrði nýtt félag fyrir 60 ára og eldri. Til að byrja með mætti þessi hugmynd svolítilli mótspyrnu en þegar frá leið var öll stjórnin þessu sammála. Tilgangurinn með þessari breytingu var sá að virkja betur fólk á eftirlaunaaldri til starfsseminnar og sinna þannig eigin málum.
Kosinn var undirbúningsnefnd, auk mín í nefndinni voru Guðrún Sigurbergsdóttir, Soffía Magnúsdóttir, Jónína Kristjánsdóttir og var ég formaður nefndarinnar.
Á haustmánuðum 1990 fórum við að undirbúa stofnun hins nýja félags.
Jón Tómasson fyrrv. símstöðvarstjóri í Keflavík var kominn á eftirlaun og fluttur til Reykjavíkur. Hann var félagi í eldri borgara í bænum og hann útvegaði okkur lög tveggja öldrunarfélaga og sömdum við lög félagsins úr þessum gögnum.
Þegar hér var komið sögu hafði ég skipt um vinnu og var kominn í Fjölbrautaskóla Suðurnesja. Með góðfúslegu leyfi minna yfirmanna stóð mér til boða að nota aðstöðuna í skólanum til að undirbúa stofnun félagsins. Þar hafði ég aðgang að fjölritunarvél, ljósritunarvél o.fl. Rétt er að geta þess að skólaritari var á þeim tíma Sigurlaug Kristinsdóttir. Hún hjálpaði mér mjög mikil, vélritaði fyrir mig, fjölritaði og ýmislegt fleira. Við sendum út 1600 bréf til allra 60 ára og eldri borgara á Suðurnesjum til að láta vita að stofnun þessa nýja félags. Mikil vinna fólst í því að fá fólk til að gefa kost á sér í hinar margvíslegu nefndir en erfiðast gekk þá að finna formann. Eftir miklar umræður var endirinn sá að Jónína Kristjánsdóttir gaf kost á sér. Ég sjálfur kom ekki til greina því ég var aðeins 57 ára gamall. Meðan á undirbúningnum stóð talaði ég oft við Jón Tómasson og leitaði hjá honum ráða, en hann hafði aðgang að ýmsum gögnum í félaginu sem hann var í í Reykjavík.
Við héldum nefndarfundi af og til eftir því hvernig undirbúningsvinnan gekk.
Ákvörðun var tekin að stofnfundurinn yrði í Félagsheimilinu Stapa 3. mars 1991 og gekk það eftir. Mikið fjölmenni var á fundinum. Jón Tómasson kom með blandaðan söngkór eldri borgara í Reykjavík og gerði söngur þeirra mikla lukku. Halldór Ibsen var fundarstjóri og flutti ég skýrslu undirbúningsstjórnar. Síðar var kosið í nefndir og stjórn og eins og áður greinir var Jónína Kristjánsdóttir kosin formaður. Ýmsir tóku til máls og óskuðu félaginu velfarnaðar.
Þegar Styrktarfélag aldraðra á Suðurnesja var lagt niður var það vel stætt fjárhagslega, gengu eigur þess til hins nýja félags og ýmissa annarra verkefna á sviði öldrunarmála á Suðurnesjum. Félagið hefur nú starfað í rúm 30 ár og vegnað sérlega vel.
Ég óska því farsældar og bið Guð og góða vætti að fylgja því í framtíðinni.
Jón Sæmundsson